Maandag.
De schoolbel ging. Langzaam zag ik de kinderen naar buiten druppelen.
Ik scande: zag ik zijn jas? Zijn tas? Hoe zou hij buiten komen?
Daar was hij. Onweer op zijn gezicht.
De moed zonk in mijn schoenen en ik voelde de spanning opbouwen in mijn buik.
Diep adem halen, hield ik mezelf voor en ik forceerde een glimlach.
Tevergeefs, dat wist ik van tevoren. Thuis zou de ontploffing volgen.
Het huilen stond me nu al nader dan het lachen. En het was pas maandag.
Adem in, adem uit.
.
Dinsdag.
Ik werd gebeld door de naschoolse opvang.
“Kun je hem komen halen? Het gaat niet meer.”
Balend op de fiets daar heen. Onder aan de trap hoorde ik hem al huilen. Overstuur.
Opnieuw was het mis.
Adem in, adem uit.
.
Woensdagochtend.
Strijd om de kleur beker. Om de broek. De sokken. De chocopasta. Het tanden poetsen. De jas, de schoenen, de rugzak, de fiets…
Naar school. Weer thuis. Ik moest nog beginnen met werken, maar had al een hele dag achter de rug.
Adem in, adem uit.
.
Donderdag.
‘s Ochtend de slaapkamerdeur open doen. Heel voorzichtig ‘goedemorgen?’
Gekreun, dekbed over zijn hoofd. Hij wóu niet, hij gíng niet, hij kón niet!!
Mijn hart bloedde. Het liefst hield ik hem thuis. Maar dat kon niet met werk. Niet iedere week opnieuw.
Ik plande ‘s avonds vast makkelijk eten in. Ik zou meer tijd kwijt zijn met ontploffingen managen vanmiddag, dat wist ik nu al.
Adem in, adem uit.
.
Vrijdagmiddag.
Het was klaar. Op. Over.
Ingestort. Deze week had hem alles gekost.
Mijn lieve, grappige, zachte jongen. Die ik zag worstelen, iedere dag weer.
Adem in, adem uit.
.
Weekend…twee dagen niets?
Weggaan kon eigenlijk niet dit weekend. Toch zouden we gaan.
Opnieuw zou het hem alles kosten.
.
En maandag… maandag zou alles weer opnieuw beginnen.
Adem in, adem uit.
.
Had ik het allemaal eerder geweten, dan had ik zó veel dingen anders gedaan…
Dan was ik begonnen met die overprikkeling waar mijn zoon continu in zat.
Nu weet ik dat als ik die maar wat beter onder controle had gekregen – dan had zijn wereld er al anders uit gezien.
Minder meltdowns. Minder stress. Betere verwerking. Een leger koppie.
.
Ik ben niet de enige. Je kind helpen om overprikkeling te verminderen, dat is één van de dingen waar je thuis al veel aan hebt. Je kunt al veel doen voordat je start met therapie!
We hebben daarom een (voorlopig eenmalig) live online programma voor ouders, waarbij we samen aan de slag gaan om die prikkels te herkennen en ons kind te helpen met het verminderen en verwerken van prikkels.
.
We hebben daarin een ‘best of’ samengesteld met kennis, opdrachten, oefeningen en tips. Speciaal om te onderzoeken wat er bij joúw kind helpend is – want dat is bij iedereen anders.
Kort en krachtig: 6 avonden verdeeld over 8 weken, plus na 4 weken een terugkomavond.
In een kleine groep (max. 12 deelnemers), zodat er een optimale mix is van leren van elkaar, persoonlijke hulp én betaalbaarheid.
En kun je (een keer) niet? Dan krijg je gewoon een terugkijklink.
.
Wil jij ook weten hoe jij je kind kunt helpen om overprikkeling te voorkomen en verminderen? Dan is dit het juiste programma voor jou.
We starten op 7 maart en vol=vol. Dus wil je mee doen?
Meer info lezen en je aanmelden kan via deze link.
.
Nog steeds is mijn zoon snel overprikkeld.
Nog steeds zijn zijn schooldagen te lang, is een bijbaan geen optie.
Omdat hij inmiddels volwassen is, heeft zijn eigen – soms ongezonde – strategieën ontwikkeld.
Binnenkort gaan we aan de slag om die om te buigen. Ook na 18 jaar kan dat nog.
Zijn brein is gevormd door alle prikkels en stress – dus ombuigen gaat veel moeilijker.
Terug reizen in de tijd kan niet, hoe graag ik ook zou willen.
Dus hoofd omhoog. Vooruit kijken en vooruit struikelen.
Adem in, adem uit.
.