Hai! Ik ben Marsha Buuron, en ik ben initiatiefnemer van de Autisme Ouderacademie.
Jaren geleden kregen twee van mijn kinderen de diagnose autisme, en sindsdien is het een lange zoektocht naar wat er wel en niet werkt voor hen. Want alle kinderen met autisme zijn verschillend. Wat voor de één werkt, werkt voor de ander weer niet. Maar voor je daar achter bent…
Ik weet nog goed hoe het voelde, indertijd. De wekker was gegaan en ik wilde niet opstaan. Ik wilde alleen nog maar dieper onder mijn deken kruipen, want ik wist wat me te wachten stond. Nog voordat ik mijn bed uit was voelde ik een dikke steen in mijn maag en het angstig vermoeide gevoel dat ik door de dag heen meedroeg, was meteen al aanwezig.
Ik stond op, kleedde mezelf aan en haalde diep adem toen ik de deur van mijn zoon open deed. Zo rustig en vriendelijk mogelijk probeerde ik hem wakker te maken. Maar hij, na wéér uren ’s nachts wakker liggen en compleet gestrest met het vooruitzicht van school, zat direct boos in de weerstand.
Op tijd op school komen was, tja… een uitdaging en zonder gevloek en getandenknars van mijn kant gebeurde dat niet zo vaak. Iedere ochtend als ik de klasdeur achter me dichttrok voelde het alsof ik al een hele werkdag achter de rug had. Ik voelde opluchting, en gelijk schuld, en schaamte. Waarom lukte het nou niet gewoon? Wat deed ik fout, en was ik nu écht zo’n slechte moeder?
Jaren verder en twee autismediagnoses voor onze kinderen verder gaat het eindelijk redelijk. Niet hemelhoog juichend goed, want als moeder blijf ik me echt af en toe zorgen maken. Het gaat allemaal echt niet vanzelf. Maar het gaat wel een stuk makkelijker dan eerder en we lijken voorlopig uit de gevarenzone. Mijn oudste lacht, maakt grapjes en gaat zonder mopperen mee naar familiedagen. Mijn tweede heeft haar eigen ‘clan’ om zich heen verzameld en doet wat pubers doen: zich afzetten tegen haar ouders en stiekem zakken chips kopen.
Met nummers drie en vier is het heerlijk knuffelen en ik geniet des te meer van wat zij ons geven, juist omdat ik weet dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Ik gun het alle ouders om zich zekerder te voelen in hun ouderschap. Daar sta ik tegenwoordig elke dag met liefde voor op. Het gevoel dat ik er een hele werkdag op heb zitten, heb ik tegenwoordig gelukkig pas aan het einde van de dag!
Wat je wel even over mij moet weten:
- Ik ben niet een typische coach – ik ben niet zo subtiel. Dat betekent ook dat je weet wat je aan me hebt.
- Ik ben daarnaast ook een vakidioot: als ik niet weet hoe iets werkt, zoek ik het uit.
- En tot waar ik kan, ga ik met je door het vuur voor je kind.
En daarnaast vind ik van heel veel dingen wat.
Ik vind dat de meeste therapie bullshit is. Niet omdat het niet kan werken. Maar omdat ouders niet weten wat ze zelf aan basis thuis neer kunnen zetten om er voor te zorgen dat hun kind kán leren en ontwikkelen. De meeste kinderen zitten zo hoog in hun stress dat ze helemaal niet kúnnen leren bij welke therapeut dan ook.
Ik vind ook dat therapeuten die niet ervaringsdeskundig zijn, eigenlijk geen therapie moeten mogen geven. Als jij niet snapt waar een gezin doorheen gaat, dan kun je geen goed advies geven. Ik zie te vaak dat er gewoon schade gedaan wordt door onkunde en onbegrip.
En ik vind ook dat ouders zélf de regie moeten pakken en het juiste netwerk om zich heen moeten verzamelen voor henzelf en hun kind. Ik ben daar niet flauw in: jij bent de enige die voor je kind op zal komen, en dat hoor je dus ook te doen. Want een stevig netwerk zorgt er voor dat jij kunt doen wat jouw taak is: opvoeden en houden van.
Je kent me al wat langer als je weet dat…
- Ik op een schaal van 1 tot 10 van nul komma nul geduld naar toch zeker 6,3 geduld ben gegaan;
- Ik altijd zooi op mijn slaapkamer heb staan, die fungeert als vergaarbak om de rest van het huis normaal te houden;
- Mijn grootste wens een hulp in de huishouding is, maar ik daar te krenterig voor ben;
- Ik echt een nerderig metalmeisje ben, maar niet meer praktiserend;
- Mijn grootste K-klus in het huishouden toch echt het vouwen en opruimen van de was is. Ik weet dat sommige mensen dat heerlijk therapeutisch vinden… kom gerust langs. 😉
Voel je na dit verhaal de behoefte om in contact te komen? Stuur dan een berichtje naar marsha@bijzonderbrein.nl.